Νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι βρίσκουν τα σαλιγκάρια όμορφα ή “χαριτωμένα”. Δεν είναι πόνι ή κουνέλια. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων μισεί τα σαλιγκάρια στον κήπο ή στα κουτιά των παραθύρων τους. Το μόνο που κάνουν είναι να τρώνε φυτά…..
Φέτος υπάρχουν περισσότερα σαλιγκάρια στον κήπο μας από ποτέ! Ειδικά το σούρουπο βγαίνουν από τις κρυψώνες τους και επιτίθενται σε όλα τα είδη των φυτών. Το διαδίκτυο προσφέρει μια σειρά από σπιτικές θεραπείες, πολλές από τις οποίες σίγουρα δεν καλύπτονται από τον νόμο περί ευημερίας των ζώων.
Σε αυτές περιλαμβάνονται:
Μαζέψτε και ρίξτε πάνω τους βραστό νερό.
Κόψτε με ένα μαχαίρι.
Παγίδευση με μπύρα (θάνατος από πνιγμό)
Αλάτι (θάνατος από αφυδάτωση).
Λιγότερο βάναυσα, αλλά όχι εντελώς χωρίς αυτό.
Ασβέστης.
Πριονίδι ή πέτρινη σκόνη
κοπριά φτέρης
Αρωματικά φυτά όπως το θυμάρι και η λεβάντα.
Σκόνη καφέ (καφεΐνη ως νευροτοξίνη)
Πάπιες που τρέχουν
κ.λπ.
Στη γεωργία, οι παραπάνω επιλογές δεν είναι εφικτές λόγω του μεγέθους της περιοχής. Επομένως, διασπείρουμε σφαιρίδια γυμνοσάλιαγκας, τα οποία συνήθως περιέχουν το δραστικό συστατικό μεθαλδεΰδη ή φωσφορικό σίδηρο ΙΙΙ. Το τελευταίο είναι επίσης εγκεκριμένο στη βιολογική γεωργία.
Φυσικά, μπορείτε επίσης να φάτε σαλιγκάρια. Τα ρωμαϊκά σαλιγκάρια αποτελούν σπεσιαλιτέ για ορισμένους ανθρώπους. Τα δοκίμασα μια φορά στη Γαλλία και δεν μου άρεσε η γεύση τους.
Θα πρέπει να μας είναι σαφές: ο έλεγχος των σαλιγκαριών αποτελεί επέμβαση στη φύση και μειώνει τη βιοποικιλότητα. Παραδόξως, οι συμπολίτες μου το βρίσκουν κρίσιμο μόνο όταν το κάνω εγώ ως αγρότης. Ο κήπος της “δεν είναι και τόσο κακός”… Αυτό λέγεται διπλά πρότυπα.
